ปาราชิก สิกขาบทที่ 4 เกี่ยวกับการขาดจากความเป็นภิกษุเพราะอวดคุณวิเศษที่ไม่มีในตน

 

พุทธวจน - คําสอนจากพระโอษฐ์ พระพุทธเจ้า

เรื่อง ปาราชิก สิกขาบทที่ 4 เกี่ยวกับการขาดจากความเป็นภิกษุเพราะอวดคุณวิเศษที่ไม่มีในตน

ปาราชิก สิกขาบทที่ 4  


( เนื้อหาข้างล่างนี้ มีเลขอ้างอิง ( บรรพ ) ในพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับหลวง เป็นเลขที่ : 232 ) 


       โย ปะนะ ภิกขุ อะนะภิชานัง อุตตะริมะนุสสะธัมมัง…

       4.อนึ่ง ภิกษุใด ไม่รู้เฉพาะ กล่าวอวดอุตตริมนุสสธรรม อันเป็นความรู้ความเห็นอย่างประเสริฐ อย่างสามารถ น้อมเข้ามาในตนว่า ข้าพเจ้ารู้อย่างนี้ ข้าพเจ้าเห็นอย่างนี้

       ครั้นสมัยอื่นแต่นั้น อันผู้ใดผู้หนึ่ง ถือเอาตามก็ตาม ไม่ถือเอาตามก็ตาม เป็นอันต้องอาบัติแล้ว

       มุ่งความหมดจด จะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า แน่ะท่าน ข้าพเจ้าไม่รู้อย่างนั้น ได้กล่าวว่ารู้ ไม่เห็นอย่างนั้น ได้กล่าวว่าเห็น ได้พูดพล่อยๆ เป็นเท็จเปล่าๆ

       เว้นไว้แต่สำคัญว่าได้บรรลุ

       แม้ภิกษุนี้ ก็เป็นปาราชิก หาสังวาสมิได้  


ปาราชิก สิกขาบทที่ 4 จบ 


- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ปาราชิกกัณฑ์ จบ


* * * ( ข้างบนนี้-ทั้งหมด ) คัดมาจากหนังสือ พุทธวจน เรื่อง อริยวินัย  /  หัวข้อใหญ่สุด : สมฺปนฺนปาติโมกฺขา ปาติโมกฺขสํวรสํวุตา  /  หัวข้อย่อยรองลงมา : คัมภีร์ มหาวิภังค์ ภาค 1 ( วินัยปิฎก เล่มที่ 1 )  /  หัวข้อย่อยรองลงมา : กัณฑ์ที่ 2 : ปาราชิกกัณฑ์  /  หัวข้อย่อยรองลงมา : ปาราชิก สิกขาบทที่ 4 เกี่ยวกับการขาดจากความเป็นภิกษุเพราะอวดคุณวิเศษที่ไม่มีในตน  /  หน้าที่ : 26 

- END -