เดียรถีย์
เดียรถีย์ ( อ่านว่า เดียน-ระ-ถี ) - ( สันสกฤต: tīrthika; บาลี: ติตฺถิย ) แปลว่า ผู้มีลัทธิดังท่าน้ำอันเป็นที่ข้าม
หมายถึง นักบวชนอกศาสนาพุทธในประเทศอินเดียสมัยพุทธกาล มีหลายพวก เช่น ปริพาชก นิครนถ์ ดาบส อเจลก ( ชีเปลือย )
ปัจจุบันคำนี้ถูกนำมาใช้เรียกผู้ทำนอกเรื่องหรือนอกรีตนอกรอย ประพฤตินอกธรรมนอกพระวินัยว่า พวกเดียรถีย์ ซึ่งถือเป็นคำดูถูกหรือคำด่า
- จบ -
