ปาฏิเทสนียะ สิกขาบทที่ 4 เกี่ยวกับการอยู่ป่าที่มีภัยรับอาหารที่ไม่ได้แจ้งไว้ก่อน

 

คำตรัสจากพระโอษฐ์ พระพุทธเจ้า

เรื่อง ปาฏิเทสนียะ สิกขาบทที่ 4 เกี่ยวกับการอยู่ป่าที่มีภัยรับอาหารที่ไม่ได้แจ้งไว้ก่อน 

ทรงอนุญาตพิเศษแก่ภิกษผูุ้อาพาธ


( เนื้อหาข้างล่างนี้ มีเลขอ้างอิง ( บรรพ ) ในพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับหลวง เป็นเลขที่ : 795 ) 


       225.ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตให้ภิกษุผู้อาพาธรับของเคี้ยวหรือของฉัน ในเสนาสนะป่าด้วยมือของตน แล้วเคี้ยวฉันได้ 


ปาฏิเทสนียะ สิกขาบทที่ 4 

       ยานิ โข ปะนะ ตานิ อารัญญะกานิ เสนาสะนานิ…

       226.อนึ่ง ภิกษุใด อยู่ในเสนาสนะป่า ที่รู้กันว่า เป็นที่มีรังเกียจ มีภัยเฉพาะหน้า

       รับของเคี้ยวก็ดี ของฉันก็ดี อันเขาไม่ได้บอกให้รู้ไว้ก่อน ด้วยมือของตนในวัดที่อยู่

       ไม่ใช่ผู้อาพาธ เคี้ยวก็ดี ฉันก็ดี

       ภิกษุนั้นพึงแสดงคืนว่า

       แน่ะเธอ ฉันต้องธรรมที่น่าติ ไม่เป็นที่สบาย ควรจะแสดงคืน 

       ฉันแสดงคืนธรรมนั้น 


- - - - - - - - - - - - - - - - - - -  

ปาฏิเทสนียกัณฑ์ จบ  


* * * ( ข้างบนนี้-ทั้งหมด ) นำมาจากพระไตรปิฎก  /  หัวข้อใหญ่สุด : สมฺปนฺนปาติโมกฺขา ปาติโมกฺขสํวรสํวุตา  /  หัวข้อย่อยรองลงมา : คัมภีร์ มหาวิภังค์ ภาค 2 ( วินัยปิฎก เล่มที่ 2 )  /  หัวข้อย่อยรองลงมา : กัณฑ์ที่ 3 : ปาฏิเทสนียกัณฑ์  /  หัวข้อย่อยรองลงมา : ปาฏิเทสนียะ สิกขาบทที่ 4 เกี่ยวกับการอยู่ป่าที่มีภัยรับอาหารที่ไม่ได้แจ้งไว้ก่อน 



* * * อีกช่องทางหนึ่ง คือ สามารถอ่านได้ใน หนังสือ พุทธวจน เรื่อง อริยวินัย  /  หน้าที่ : 143 

- END -