ทรงได้รับการบำเรอ

 

พุทธวจน - คําสอนจากพระโอษฐ์ พระพุทธเจ้า

เรื่อง ทรงได้รับการบำเรอ

      ภิกษุทั้งหลาย!  เราเป็นผู้ละเอียดอ่อน ละเอียดอ่อนอย่างยิ่ง ละเอียดอ่อนอย่างที่สุด , ดังเราจะเล่าให้ฟัง

       ภิกษุทั้งหลาย!  เขาขุดสระ 3 สระในวังแห่งบิดาของเรา , ในสระหนึ่งปลูกอุบล ( บัวเขียว ) , สระหนึ่งปลูกปทุม ( บัวหลวง ) , สระหนึ่งปลูกบุณฑริกะ ( บัวขาว ) , เพื่อประโยชน์แก่เรา

       ภิกษุทั้งหลาย!  มิใช่ว่าจันทน์ที่เราใช้อย่างเดียวที่มาแต่เมืองกาสี , ถึงผ้าโพก , เสื้อ , ผ้านุ่ง , ผ้าห่ม , ก็ล้วนมาแต่เมืองกาสี

       ภิกษุทั้งหลาย!  เขาคอยกั้นเศวตฉัตรให้เราด้วยหวังว่าความหนาว , ความร้อน , ละออง , หญ้า , หรือน้ำ ค้าง อย่าได้ถูกต้องเราทั้งกลางวันและกลางคืน

       ภิกษุทั้งหลาย!  มีปราสาทสำหรับเรา 3 หลัง ; หลังหนึ่งสำหรับฤดูหนาว , หลังหนึ่งสำหรับฤดูร้อน , และหลังหนึ่งสำหรับฤดูฝน

       เราอยู่บนปราสาทสำหรับฤดูฝน ตลอดสี่เดือนฤดูฝน ให้เขาบำเรออยู่ด้วยดนตรีอันปราศจากบุรุษ , ไม่ลงจากปราสาททั้งหลาย

       ภิกษุทั้งหลาย!  ในวังของบิดาเรา , เขาให้ข้าวสุกแห่งข้าวสาลีเจือด้วยเนื้อแก่ทาสและคนงาน ( ดาษดื่น ) เช่นเดียวกับที่ที่อื่นเขาให้ข้าวปลายเกรียนกับน้ำส้มแก่พวกทาส และคนใช้

       ภิกษุทั้งหลาย!  เมื่อเราเพียบพร้อมไปด้วยการได้ตามใจตัวถึงเพียงนี้ มีการได้รับความประคบประหงมถึงเพียงนี้ ความคิดก็ยังบังเกิดแก่เราว่า “ปุถุชนที่มิได้ยินได้ฟัง ทั้งที่ตัวเองจะต้องแก่ ไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้ , แต่ครั้นเห็นคนอื่นแก่ ก็นึกอิดหนาระอาใจ สะอิดสะเอียน ไม่นึกถึงตัวเสียเลย  ถึงเราเองก็เหมือนกัน จะต้องแก่ ไม่ข้ามพ้นความแก่ไปได้ , แต่ว่าเมื่อจะต้องแก่ ไม่พ้นความแก่ไปได้ แล้วจะมาลืมตัว อิดหนาระอาใจ สะอิดสะเอียน เมื่อเห็นคนอื่นแก่นั้น ไม่เป็นการสมควรแก่เรา”

       ภิกษุทั้งหลาย!  เมื่อเราพิจารณาได้เช่นนี้ ความมัวเมาในความหนุ่มของเรา ได้หายไปหมดสิ้น

       ภิกษุทั้งหลาย!  ปุถุชนที่ไม่ได้ยินได้ฟัง ทั้งที่ตัวเองจะต้องเจ็บไข้ ไม่ล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปได้ , ครั้นเห็นคนอื่นเจ็บไข้ ก็นึกอิดหนาระอาใจ สะอิดสะเอียน ไม่นึกถึงตัวเสียเลย ถึงเราเองก็เหมือนกัน จะต้องเจ็บไข้ ไม่ล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปได้ , แต่ว่าเมื่อจะต้องเจ็บไข้ ไม่ล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปได้แล้ว จะมาลืมตัว อิดหนาระอาใจ สะอิดสะเอียน เมื่อเห็นคนอื่นเจ็บไข้นั้น ไม่เป็นการสมควรแก่เรา

       ภิกษุทั้งหลาย!  เมื่อเราพิจารณาได้เช่นนี้ ความมัวเมาในความไม่มีโรค ของเราก็หายไปหมดสิ้น

       ภิกษุทั้งหลาย!  ปุถุชนที่ไม่ได้ยินได้ฟัง ทั้งที่ตัวเองจะต้องตาย ไม่ล่วงพ้นความตายไปได้ , ครั้นเห็นคนอื่นตาย ก็อิดหนาระอาใจ สะอิดสะเอียน ไม่นึกถึงตัวเสียเลย ถึงเราเองก็เหมือนกัน จะต้องตาย ไม่ล่วงพ้นความตายไปได้ , แต่ว่าเมื่อจะต้องตาย ไม่ล่วงพ้นความตายไปได้แล้ว จะมาลืมตัว อิดหนาระอาใจ สะอิดสะเอียน เมื่อเห็นคนอื่นตายนั้น ไม่เป็นการสมควรแก่เรา

       ภิกษุทั้งหลาย!  เมื่อเราพิจารณาได้เช่นนี้ ความมัวเมาในชีวิตความเป็นอยู่ ของเราได้หายไปหมดสิ้น

* * * ( ข้างบนนี้-ทั้งหมด ) คัดมาจากหนังสือ พุทธวจน เรื่อง ตถาคต  /  หัวข้อใหญ่ : เรื่องตั้งแต่ก่อนประสูติจนถึงก่อนบรรพชา  /  หัวข้อย่อย : ทรงได้รับการบำเรอ  /  หัวข้อเลขที่ : 31  /  -บาลี ติก. อํ. 20/183-185/478.  /  หน้าที่ : 60 , 61 , 62 

- END -