การท่องเที่ยวที่แสนยาวนาน

 

พุทธวจน - คําสอนจากพระโอษฐ์ พระพุทธเจ้า

เรื่อง การท่องเที่ยวที่แสนยาวนาน 

      ภิกษุทั้งหลาย!  สงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ เมื่อเหล่าสัตว์ผู้มีอวิชชาเป็นเครื่องกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องผูก ท่องเที่ยวไปมาอยู่ ที่สุดเบื้องต้นย่อมไม่ปรากฏ สัตว์เหล่านั้นได้เสวยทุกข์ ความเผ็ดร้อน ความพินาศ ได้เพิ่มพูนปฐพีที่เป็นป่าช้าตลอดกาลนานเหมือนฉะนั้น เมื่อบุคคลหนึ่งท่องเที่ยวไปมาอยู่ตลอดกัปหนึ่ง พึงมีโครงกระดูก ร่างกระดูก กองกระดูก ใหญ่เท่าภูเขาเวปุลละนี้ ถ้ากองกระดูกนั้นพึงเป็นของที่จะขนมารวมกันได้ และกระดูกที่ได้สั่งสมไว้แล้ว ก็ไม่พึงหมดไป

       ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า ? 

       เพราะเหตุว่า สงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ เมื่อเหล่าสัตว์ผู้มีอวิชชาเป็นเครื่องกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องผูก ท่องเที่ยวไปมาอยู่ ที่สุดเบื้องต้นย่อมไม่ปรากฏ สัตว์เหล่านั้นได้เสวยทุกข์ ความเผ็ดร้อน ความพินาศ ได้เพิ่มพูนปฐพีที่เป็นป่าช้าตลอดกาลนานเหมือนฉะนั้น

       ภิกษุทั้งหลาย!  ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ ก็พอแล้วเพื่อจะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอแล้วเพื่อจะคลายกำหนัด พอแล้วเพื่อจะหลุดพ้น ดังนี้  

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  

( คาถาผนวกท้ายพระสูตร )

       เราผู้แสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่ ได้กล่าวไว้ดังนี้ว่า

       กระดูกของบุคคลคนหนึ่งที่สะสมไว้กัปหนึ่ง

       พึงเป็นกองเท่าภูเขา ก็ภูเขาที่เรากล่าวนั้น

       คือ ภูเขาใหญ่ชื่อเวปุลละ อยู่ทิศเหนือของภูเขาคิชฌกูฏ

       ใกล้เมืองราชคฤห์ อันมีภูเขาล้อมรอบ

       เมื่อใด บุคคลเห็นอริยสัจ

       คือ ทุกข์ เหตุเกิดแห่งทุกข์ 

       ความล่วงพ้นทุกข์ และอริยมรรคมีองค์ 8 

       อันยังสัตว์ให้ถึงความสงบทุกข์ ด้วยปัญญาอันชอบ

       เมื่อนั้น เขาท่องเที่ยว 7 ครั้งเป็นอย่างมาก

       ก็เป็นผู้ทำที่สุดทุกข์ได้

       เพราะสิ้นสัญโญชน์ทั้งปวง ดังนี้แล

* * * ( ข้างบนนี้-ทั้งหมด ) คัดมาจากหนังสือ พุทธวจน เรื่อง ภพภูมิ  /  หัวข้อใหญ่ : ความยาวนาน แห่งสังสารวัฏ  /  หัวข้อย่อย : การท่องเที่ยวที่แสนยาวนาน  /  หัวข้อเลขที่ : 108  /  -บาลี นิทาน. สํ. 16/219/440-442.  /  หน้าที่ : 404 , 405 

- END -